Łysina

Wybitny, dwukilometrowy, zalesiony grzbiet w zachodniej części Beskidu Wyspowego. Nazwa jest bardzo stara (pojawia się w dokumencie lokacyjnym Wierzbanowej z 1365 r.), wywodzi się występujących tu niegdyś licznych polan pasterskich. Dziś główny grzbiet jest zarośnięty buczyną, a fragmentaryczne widoki można oglądać z resztek podszczytowej polany Długiej oraz przecinki dla paralotniarzy w rejonie dawnej polany Przygoleź. W grzbiecie Łysiny możemy wyróżnić trzy wierzchołki, kolejno od północy: Łysina (891 m), Trzy Kopce (894 m), stanowiące zwornik dla ramienia odchodzącego w stronę Kiczory, na południe od którego dość szeroki grzbiet zwęża się i kulminuje na wierzchołku Lubomira (904 m). Ta ostatnia nazwa jest zresztą dość nowa, wprowadzono ją w 1932 r. na cześć właściciela części lasów na Łysinie, księcia Kazimierza Lubomirskiego (→Lubomir).
W czasie walk na przełomie listopada i grudnia 1914 r. grzbiet obsadzony był przez jednostki austro-węgierskiego 80 pułku piechoty. Był stąd doskonały wgląd na pozycje rosyjskie w Lipniku i Wiśniowej. Z tego okresu zachowały się relikty fortyfikacji, które znajdziemy w rejonie wierzchołka Trzech Kopców i pobliskiego rozwidlenia szlaku czerwonego (na Lubomir) i żółtego (do Lubnia). 
Baza partyzancka. Już jesienią 1943 r. na Łysinie stacjonował oddział Kedywu AK „Błyskawica”, który zbudował tu prymitywne szałasy. Późną wiosną następnego roku na płn.-wsch. zboczu miał swe namioty oddział Kedywu „Huragan”. W dniach koncentracji oddziałów AK obwodu „Murawa” w lipcu 1944 r., komendant obwodu ppor. Wincenty Horodyński „Kościesza” wydał rozkaz budowy bazy partyzanckiej na północnym stoku Łysiny (nad Suchą Polaną). Oprócz kilku namiotów wybudowano tu pięć obszernych, drewnianych baraków, w tym kancelarię komendy obwodu i stanowisko łączności. Baza posiadała łączność radiową, centralę telefoniczną i kilka stelefonizowanych posterunków na grzbiecie. Pod szczytem Łysiny, w świerkowej gęstwinie zbudowano ołtarz polowy. W praktyce oddziały licznego (ponad 400 żołnierzy) zgrupowania kwaterowały w okolicznych przysiółkach, a w bazie przebywał „garnizon” w postaci oddziału „Szkoleniowego”. 
Pamiątki tych czasów znajdują się przy oznaczonej ścieżce przebiegającej północnym stokiem Łysiny i łączącej szlak czerwony z żółtym, zwanej Aleją „Kameleona”, od pseudonimu jednego z partyzantów. Znajduje się tu symboliczna mogiła partyzancka, urządzona po wojnie w miejscu, gdzie w 1944 r. znajdowała się zbudowana z ziemi i kamieni mapa plastyczna Pasma Łysiny, wykorzystywana do szkoleń z topografii. Kilkadziesiąt metrów dalej w kierunku Suchej Polany znajduje się przy ścieżce samotna mogiła, prawdopodobnie zlikwidowanego konfidenta.
DD, PS
 

Warte uwagi

aaaaa

To jest takie testowe miejsce, 123, To jest takie testowe miejsce, 123 To jest takie testowe miejsce, 123 To jest takie testowe miejsce, 123 To jest takie testowe miejsce, 123.

Patronat medialny

Partnerzy